en het nachtleven is vertrokken

Bon, vandaag ben ik niet een beetje, maar véél te diep gegaan... met de squash weliswaar. Het heeft wel opgeleverd: voor de eerste keer in de -korte- geschiedenis heb ik twee reeksen kunnen winnen van Wim. Dat werd wel in evenwicht gehouden door het verlies van twee andere, dus nog ruimte genoeg voor progressie:-)
Donderdagavond was het verzamelen bij Rafa (vriend van Dominique en Brian). Eerst uren gewacht op het eten: home-delivery empanadas (deegdingen met vulling van gehakt vlees, maïs, jamón y queso enz). Tegen een uur of 12 zat de living vol met een stuk of 15 mensen van 5 verschillende nationaliteiten, waaronder Wim en mezelf. Rafa verzamelt buitenlanders en wij waren dus een exotische aanvulling. (btw: opvallend is dat veel jeugd in België passeert, jammer genoeg uitsluitend via Brugge). Na een paar uur netwerken zijn we met een gemixt groepke doorgegaan naar de Glam, kwalitatief okée gayclub. (dikke proficiat aan Wim, voor zijnen eerste -en laatste?- keer)
De volgende middag ons werk in Barracas verdergezet, waarna we 's avonds verwacht werden op een bijeenkomst van het 'forum participativo' van het 'Plano Urbano Ambiental' (aka den bijbel). Een praatbarak eerste orde, maar de discussie tussen de deelnemers was nog wel interessant. De gezichtsuitdrukkingen en het dooreengeroep zorgden voor het nodige amusement wanneer ik de -spaanse- draad weeral kwijt was in een betoog.
Na deze bijeenkomst zijn we nog een halfuur tegengehouden door de bewaking van het gebouw. Mijn rugzak bevatte namelijk mijn -eigenlijk Leni's, ere wie ere toekomt- laptop. Immens probleem, want ik zou die wel gepikt kunnen hebben uit het grote gebouw. Negerend dat het besturingssysteem in het nederlands is en al mijn foto's erop staan, was er bevestiging nodig van iemand van het forum dat we hadden deelgenomen aan de meeting. Iedereen van het forum was natuurlijk al door. De plotselinge werkijver van de beveiliging werd een bron van inwendige en zelfs uitwendige frustratie bij mij. We hadden moeten weten dat laptops bij de security dienen aangegeven te worden bij het binnenkomen, want "...in België is dat toch ook zo?", nee dus.
Daarna de opgekropte zenuwen weggegeten bij Empire, een heel goed thaïs restaurant. Mijn gezelschap van de avond waren Douglas en Flora, Brazilianen die ik de avond voordien was tegengekomen bij Rafa, en een Argentijns koppel, Estephanía & Martin, vrienden van Douglas. Daarna nog iets gaan drinken vlakbij mijn appartement en tijdens de autorit tussen beide locaties door de 'rosse buurt' (hier een park) van BsAs gepasseerd: file tot en met én hilarische taferelen.
Ik denk dat ik vanavond forfait ga geven voor een verkleedfeestje van wa Fransen (via Rafa) en een etentje op een eiland ten noorden van BsAs met Douglas en co. Wat dus genoeg zegt over mijn toestand;-)

Het kerkhof van Recoleta.

Recoleta meets Sahara (zie vroegere post)

Wim (aka Guille), Christian en mezelf, op verplaatsing deze middag.

Brian en mezelf in Glam

Estephanía, Flora en ikke

en de midweekse update

Wat een drukke dagen. Gisteren een beetje te diep gegaan in de exploratie van Barracas, met daarna twee uur geweldig interessante -en spaanse- uitleg van prof. Javier Fernandez van de univ van BsAs. Concentratie vreet energie. 's Avonds blijven eten bij Christian en Wim en een filmpje gezien. Het enige nadeel is dat de bus tussen San Telmo (C&W) en Palermo (ikke) drie kwartier onderweg is.
Eergisteren met Beatriz naar de opening van Expotrastienda (moderne kunstbeurs) geweest. Mooie dingen gezien, maar het was meer een sociaal event. Ik ben opgezet voor een dinerafspraakske met een kunstenares-kennis van B.
De laatste dagen heb ik een aantal keren zelf gekookt. Van Beatriz kreeg ik de laatste keer naar mijn voeten: ik had mijn 250g gehakt te weinig betaald. Achteraf gezien is 30 eurocent inderdaad te weinig, maar de promotie was te verleidelijk(en zooo slecht was het ook weer niet).
Ik eet ook mee van de kooksels die Edith (huishoudster) voor Beatriz fabriceert: polenta in tomatensaus, gemarineerde vruchten, ... . Haar appelcrumble sloeg tegen: de combinatie kaneel/limoen werkt echt niet.
De volgende keer meer nieuws uit het nachtleven, want vanavond heb ik een gevuld programma.

Spoorweg tussen twee delen van de wijk Palermo, op de achtergrond een zicht op noordelijk Bs As.

Ik heb een goei plekske gevonden met wifi: ik zit in een lounge-ding tussen een paar Mini's, fake-Eames stoelen en alle obers in boss-schort. Die combinatie is niet zo uitzonderlijk in BsAs, want een beetje verder is er het Volkswagencafé (dat fancier is dan het klinkt).
Eergisteren dus naar Dominique haar verjaardagsfeestje geweest. Geweldig sociaal type, misschien omdat ze deels hollands is. Daarna met haar argentijnse vriendjes en vriendinnetjes uitgeweest in de Sahara, zoals de naam het zegt in woestijnthema. Er waren vier verdiepingen dansvloer, maar iedereen propte samen in de onderste, met spaanse schlagers. Genre de plaatselijke versie van schnappi, de kleine krokodil, inclusief gebaren. Zot en zonder smaak, maar amai wat ambiance. In tegenstelling tot bij ons, draait de lichaamscultuur rond contact, in begroeten (iedereen kust iedereen), spreken, dansen en als koppel elkaar publiekelijk staan liefkozen/aflikken. Ander vermeldenswaardig feit is dat naast de boîte het befaamde kerkhof van Recoleta ligt. Feesten met uitzicht op het woud aan grafmonumenten, het heeft wel iets. Nu ik er bij stilsta: het kerkhof is overdag dé toeristische trekpleister en 's nachts niet minder populair als middelpunt waarrond een heel uitgaanscentrum ligt. Veel rust zit er dus niet in voor Eva Peron.

en ik ben kapot

Vrijdagavond ben ik eens goed gaan eten. Op aanraden van Beatriz (Escudero, mijn architecte) ben ik binnengestapt bij Guido's, om de hoek. Het was percies de eerste keer dat er iemand op zijn eentje kwam eten, maar in de loop van den avond (en na één tafelwissel) deden ze veel moeite om het naar mijn zin te maken. Ik heb nog nooit zo lekker italiaans gegeten, al was het eten wat de pot schafte. De enige keuze was de saus bij de pasta, en zelfs die was anders dan ik had gesuggereerd. Redelijk eigenwijze kerels.
Deze middag ben ik mee gaan squashen met Cristian en Wim. Morgenvroeg opstaan = doodgaan. Daarna nog wat opvallende winkels gedaan, waaronder een mega-boekenwinkel in een ex-theater, al goud en rood fluweel. Ook op zoek naar goeiekope sportschoenen, want mijn gewone schoenen zijn natuurlijk de reden waarom ik 5 van de 6 keer ben ingemaakt met de squash;-)
Nu ga ik eens zien op het verjaardagsfeestje van Dominique, een vriendin van Brian. De nacht is nog jong, adelante...
(foto's volgen later, internet op het appartement laat alleen tekst toe, ik ben en blijf in een ontwikkelingsland)

en onweer

Het officieel begin van de lente en de eerste regen sinds ik hier ben.
Op 21 september was het 'Día del Estudiante', synoniem met picknickende jeugd in het park. Nu telt groot BsAs 12milj inwoners, zodat Werchter niets is in vergelijking met de verzamelde middelbare en universitaire studenten. Alle parken proppesvol.
Ik heb mij dan maar waarnemend geïnstalleerd langs de kant in een park achter mijnen hoek. De meest waanzinnige kapsels gezien. Buiten de 'hanenkam boven en opzij geschoren' is vooral het 'verlengd nektapijt' geweldig modieus. All-stars aan de voeten is ook ne must.
Daarna heb ik mijn golfgerief gepakt en ben ik naar de gemeentelijke 18 holes gefietst. Midden in de stad, en voor de volle vijf euro. De kwaliteit was wel navenant: de fairways waren geel en de greens patattenveld-stijl, maar wel groen. Ik had gezelschap van Alys (ofzowiets), schat 75 en nog lang niet op pensioen, en zijn semi-elektrisch karretje. 'Semi' omdat de batterij op het einde van haar leven was, en het (trage) tempo letterlijk stilviel. Ik heb dus lang kunnen genieten.
Vandaag nog eens gewassen. Dus de was 's morgens naar de wasserette gebracht en 's avonds in gestreken toestand gaan ophalen. De eerste keer, twee weken terug, dacht ik dat ik per stuk moest betalen. Het bleek de prijs voor alles tesamen. Het went.

Parque 3 de Febrero
overzicht: links golf, rechts waar ik slaap, Gutierrez y Rua de la India

en het begin van fase twee (19/sept)

Ik heb het getroffen: een heus studiooke op de hoogste verdieping van een duplex-penthouse, centraal in BsAs en dichtbij alle parken. De grootste meevaller is de eigenaresse. Beatriz Escudero is architecte en heeft –gelukkig toeval- meegewerkt aan de creatie van het PUA, onze thesisbijbel (zie vroeger). Ik zit dus dichtbij de bron om afspraken te versieren.
Zondag was actief, met een joods pre-nieuwjaarsfeestje en daarna gaan eten op het appartement van Brian, samen met Noah, John en zijnen Argentijnse bovenbuur Xavier. De opluchting was groot toen Xavier doorging, gezien de conversatie vanaf dan in het Engels kon. Nu volop bezig met het plannen van een bezoek aan de lokale Oktoberfesten in een look-a-like Duits dorpje op 9 uur van BsAs. (naast de plannen voor de voetbal, jazz-optreden, Spaans toneel en bezoek aan het buitenhuis in Tigre, het Venetië van BsAs)
Gisteren nog langs de bibliotheek van het ‘Museo de la Ciudad de BsAs’ gepasseerd. Naar goede gewoonte een hoge, statige kamer volgestouwd met rekken en kasten, gesurveilleerd door een overbejaarde en immens vriendelijke dame. Het woordje ‘Barracas’ was goed voor een aanval op een schuif, waaruit een paar kilo’s krantenartikels kwamen. Ik ben dan maar gestopt toen het te hard begon te jeuken (en het grootste deel van de buit binnen was).
Mijn nieuwste woordje spaans: ‘el guardaespaldas’ (naar de bekende film, waarvan de CD ook de verzameling van de familie Escudero siert)

de living

avondlijk zicht vanuit mijn bed

leerlingenvervoer van de school tegenover

en het is zomer

Juist nu het in België herfst wordt, begint hier de zomer. Vandaag was de eerste zondag met een temperatuur rond 25 graden en direct liep de kade van Puerto Madero -de oude haven- vol. Identiek hetzelfde geflaneer als op de Noordzeedijken in juli. Ideaal om mij te nestelen met het 'Plan Ambiental de la Ciudad de Bs As', onze thesis-bijbel die ik nu aan het doornemen ben.
De laatste avonden waren goed gevuld. Afgesproken met Brian en Britney, Amerikanen die hier werken/studeren, om te gaan eten. 'All you can eat' is een geweldig concept, maar geeft buikpijn achteraf. Gelukkig had ik een digestief busritje en wandeling op terugweg. Zaterdag naar een optreden van twee indie-bandjes geweest in het cultureel centrum en daarna terug met Brian gaan eten, het klikt dus (met véél dank aan Hedwig). Gisteren dan naar een concert van een orkestje geweest dat heel hedendaagse fusion-tango speelt. Intens. De locatie op zich was ook geweldig: denk oranje plastic zetels, dik lichtgroen tapijt in een vergane-glorie hotel. We waren met een groep van 30: veel hostelgasten en dan heel de familie van Veronica, één van de receptionistes.
Voor de rest nog een klein woordje over de keuze aan openbaar vervoer, nl. taxi, subte (metro) en collectivo (bussen). Taxi's zijn 's nachts snel, goedkoop en onveilig. Rood is namelijk relatief en het snelste verkeer rijdt waar er het meeste plaats is. De subte is spotgoedkoop, maar rijdt maar tot iets na 1 uur en is heet en beperkt qua netwerk. Collectivo's zijn even goedkoop en altijd, 24 op 24, een avontuur. Zo hebben we een ritje naar de 'Ciudad Universaria' in eerste versnelling gereden, nadat onze chauffeur een verkeersdrempel 'vergeten' was.
Mijn volgende bijdrage zal niet meer vanuit Sandanzas komen, vermits ik maandag verhuis. Ik ben benieuwd.
chau

Maria, mijn maatje van't hostel

nog hostelvolk: Laura, ikke, Suzan en Patricia

En het is weer donderdag vandaag

In het hostel ben ik helemaal ingeburgerd. Gisteren gaan eten met Allan en Osa uit Noorwegen/Zweden en Maria uit Israël. Maria is mijn kamergenote en redelijk fantastisch. Ik heb bevestiging gekregen over mijn verhuis van maandag, ik trek in bij een 60jarige architecte die nog volop aan het bouwen is. Benieuwd of ik een paar werfjes kan meepikken. Ik zal de va-et-vient van mensen wel missen...
Ik ben juist langs het fotografisch archief geweest om de negatieven op te halen die ik had besteld. De manier van betalen was redelijk origineel: Duracell/Energizer AA-batterijen voor een bedrag van 20 pesos, te bewijzen met een factuurke. Nu nog een winkeltje vinden dat negatieven kan scannen.
Voor de rest hebben we deze namiddag ook een tourtje door de 'villa 21-24' gedaan onder begeleiding van 'el negro', een plaatselijke welzijnswerker/timmer-leerkracht. Hallucinant om de mensen gelukkig te zien, wonend tussen heuvels puin en afval.
Ik ga nog wat verderwerken aan mijn vertaling van een spaanse tekst.
hasta luego.

Villa 21-24 met rechts ervan de rest van Barracas. Vanonder de Riochuela, open riool en dichtgeslibt met lijken, gedumpt ten tijde van de dictatuur.

Av de Mayo, het begin van de lente. De vrije fietsstrook ligt links.

En de eerste week

... veldwerken zit erop. Vrijdag hebben we het -voorlopig- laatste deel van Barracas doorkruist en met foto's gedocumenteerd. Er blijft nog 1 zone over, maar dat is een sloppenwijk en dus niet te bezoeken zonder begeleiding. Gelukkig heeft een receptionist van het hostel nog als maatschappelijk assistent gewerkt in dat gebied en hebben we dus de nodige contacten.
De voorbije week was het het Fashion BsAs. Nadat Wim en Cristian (Argentijn waarbij Wim op kamer zit) donderdag al eens waren gaan kijken, ben ik vrijdagavond meegeweest. In een grote expohal stelden alle plaatselijke merken hun zomercollectie voor. Wij waren echter gekomen voor de defilés. We hadden een heel tactisch plan om onuitgenodigd binnen te geraken: Wim en Cristian gewapend met semi-professionele fotoapparatuur en namaak IDkaartjes, ik als hulpje van deze 'sterfotografen'. Voertaal uiteraard en alleen frans. En maar verveeld kijken. Er stond al een rij klaar om binnen te geraken bij de eerstvolgende presentatie, maar gelukkig was er een aparte ingang voor de pers. De fotografen mochten als eerste binnen. Ik werd even opzij gehouden, maar mbv een kleine scene (nous sommes ensembles) stond ik ook binnen. Ons geïnstalleerd tussen de echten aan de kop van de catwalk en dus van goed dichtbij de show kunnen volgen. De volgende show was een grotere uitdaging om binnen te geraken: Mariano Toledo is een -blijkbaar- heel bekende Argentijnse ontwerper en was tegelijk hoogtepunt en afsluiter van de week. De massa die voor de inkommen stond aan te schuiven was dan ook een maatje groter dan bij het vorige defile. Na een kwartier proppen mocht weer iedereen die een camera vasthield binnen. Het gedrang werd er alleen maar groter door. Stond ik dus weer alleen buiten met het 'fotomateriaal' van mijn gezelschap. Niet veel later mochten de genodigden van de eerste rij binnen, en met een juiste hoeveelheid gewring stond ik voor de gestresste poortwachter. Na een gemompeld frans zinnetje stond ik ook binnen. Het gehalte bekende Argentijnen lag hoog, al moesten we daarvoor vertrouwen op de soapkennis van Cristian. De geshowde kleren waren zeker ok, al lag het nautische thema er wat dik op. Tegen dat we buiten waren, was het half één en zijn we grill gaan eten in een uitgaansbuurt, las Canetas. Dunne darm raad ik niet aan, kalfswangen wel!
Zaterdag een beetje nagenoten en rondgelopen in Recoleta, een winkelbuurt. 's Avonds hadden we met een paar van het hostel afgesproken om naar een tango-avond of 'milonga' te gaan. 'La cathedral' leek van buitenaf gezien op een leegstaande garage, maar bleek van binnen een immense loods, ingericht met bakken prullaria. Weinig licht en weinig mensen, dus een heel bevreemdend sfeertje, zeker met het melancholische van de tangomuziek op de achtergrond. Daarna ben ik het gaylife nog even gaan checken en terechtgekomen in een grote concertzaal met een even groot gemixt publiek. Direct in de arm genomen door een 'chica' die achter mij in de rij stond om binnen te raken. Conclusie van de avond: Argentijnen zijn (te) vasthoudend en ééntalig, dus ik heb mijn spaans goed kunnen oefenen. Zondag dan eventjes geslapen en een tourke gaan doen in de buurt met Ase, Allen en Maria (Zweeds/Noors/Israëlisch), ondersteund door een lunchke bij Origen, mijn uitvalsbasis dichtbij.
Tot daar la primera semana.
chau,
k

mijn gerief in Sandanzas hostel

Mariano Toledo

Mariano Toledo

parrilla 'Las Cholas' in las Canitas, waar we een uur buiten moesten wachten om een plekske te krijgen, om 00u30!

En het gaat bergaf

...met het weer. Tis te zeggen: de helblauwe kou van de vorige dagen heeft plaats gemaakt voor warmere bewolking. Ik heb me vandaag dan maar teruggetrokken in het Archivo Grafico de la Nación. Terug in de tijd, met plastieken handschoentjes op zoek naar foto's van Barracas zoals het vroeger was.
Voor de rest begin ik in een routine te komen: opstaan, wachten op mijn duitse kamergenote die de badkamer blokkeert, ontbijten met smeerkaas en 'dulce de leche' (soort caramel met melk), naar Barracas of bib, koffie'tje tegen 13u, lunch om 14u30, terug opzoekwerk tot 18u en dan nog wat cruisen door de stad. Mijn eerste bezoek aan de supermarkt zal ik niet snel vergeten: aan de kassa stond ik achter een -volledig normaal uitziende- kerel met een walgelijke lijfgeur. Zweetvoeten van een paar weken. Pas na vijf minuten had ik door dat het van een kraampke met droge worsten kwam. Vanaf nu neem ik dus altijd de kassa die daar het verst vanaf staat:-)
Voor de rest heb ik bevestiging gekregen van een kamer bij een familie. Ik verhuis dus waarschijnlijk volgende week vanuit San Telmo ('the blue collar hood') naar Palermo ('Palermo Hollywood' zegt het al).
Een laatste nieuwtje is het feit dat ik gisteren echt Andeswater heb gedronken! Eens wat anders dan Evian, maar hier natuurlijk dagelijkse kost.
Al siguiente,
k

zonsondergang boven een van de slagroomtorens van Av. Saenz Pena

mijn stalen ros voor een parkboom

café aan Puerta Madero, de oude dokken na hun total make-over

midtown madness: Av. 9e de Julio, de breedste straat ter wereld, een autostrade door het centrum

en we zijn vertrokken

Na den eerste acclimatisatiedag had ik maandag afgesproken met Wim. We hebben ons in een CDwinkel annex jazzcafé geïnstalleerd en zijn de volgende vier uur continu bezig geweest met de grote thesisvragen, genre "wat gaan we nu eigenlijk doen?". Na een lichte lunch tussendoor hadden we een mooie checklist en een vol werkschema voor de komende anderhalve maand. Die lunches zijn trouwens zalig. God in Frankrijk kan niet op tegen Buenos Aires als het op eten en drinken aankomt: voor de prijs van een Parijse koffie eet je hier uitgebreid in een chique restaurant. Dus deze (dinsdag-) middag zijn we ook iets gaan eten, na een lange voormiddag foto's trekken in een deel van Barracas. [Lang omdat de mensen hier actief zijn vanaf tien uur en middageten om drie, wat geeft dat avondeten gebeurt tussen 22u en middernacht]. Na het eten zijn we gesplitst, ben ik op de fiets gesprongen en via veel omwegen tot in het Institutio Historico de Buenos Aires geraakt. Alle cliché's werden bevestigd: stoffig, donker en van de buitenwereld afgesloten, maar met een heel vriendelijke receptioniste. Na vijf minuten was ik omringd door een reeks stadsplattegronden met Barracas op. Fotograferen maar. De grafische evolutie tussen 1805 en1945... checked.
Om 18u30 werd ik daar buitengezet, dus dan maar wat rondgefietst in de buurt. Fietsen is trouwens een avontuur op zich. Mijn enkele mede-fietsers in het straatbeeld zijn professionele koeriers. Aan de topografie ligt het niet: er loopt een richel van 15m door de stad, maar voor de rest is alles plat. Het verkeer is iets uitdagender, taxi's zijn koning en voorbijsjezende bussen braken olie. Fietsen doe je dus niet voor je gezondheid. Ik ben nog even langsgegaan in een groot shoppingcenter voor interieur-stuff, maar was niet veel soeps. Tegen tienen een pizza gaan afhalen in iets wat bij ons direct verzegeld zou worden door de dienst voedselveiligheid en die smakelijk opgegeten tijdens een optreden van een Laïs-lookalike groepje in het hostel.
Overmorgen weer met meer!

Barracas

ook Barracas!

'mijn' hostel Sandanzas

Puerto Madero, de hip-and-happening docklands van Buenos Aires

aangekomen

Parque Lezama

Zo moet den eerste post natuurlijk beginnen...
Over de vlucht van Brussel naar Rome valt weinig te vertellen, afgezien van een citroenzure incheck-dame. Tijdens het tweede deel zat ik naast nen Israëli van mijn leeftijd, dus was er veel stof om over te praten. Ik kon het natuurlijk niet laten te vermelden dat ik oorspronkelijk naar Beirut zou gaan. Wanneer we daarover uitgediscussieerd waren, zaten we al ver boven de Atlantische Oceaan. ('Don't mention the war' is vanaf nu ook mijn credo:-)
Bij het uitstappen ben ik er nog in geslaagd mijn nieuwe lonely planet te vergeten (sorry thuisfront), met daarin het adres van het hostel waar ik gereserveerd had. De taxichauffeur heeft dus een halfuur de straat moeten op- en afrijden om het juiste huis te vinden. Het is dan ook een belachelijk klein plakkaatje aan de gevel. Dat alles bij een temperatuur van 3 (!) graden.
Gelukkig warmt het door de dag wat op, maar de wind blijft koud. Ik ben dan maar een stevige tour gaan fietsen om een algemeen beeld te krijgen. In de voormiddag de chiquere noordkant doorkruist, in de namiddag mijn eigen buurt en Barracas, mijn thesisgebied. Achter den hoek ligt Parque Lezama, waar op zondag kraamkes staan en groepjes optreden (zoals op de foto). Sfeer.

Barracas naast spoorweg

Hotel (no Puerto) America, stationsbuurt Barracas