en het zwemmen

Omdat ik mijn zwembroek bijheb, ben ik verplicht te gaan zwemmen. Openbare piscinas bestaan niet, dus ik ben langsgegaan bij de 'clube de amigos' (te vergelijken met de Clube Atlético de SP). De prijs van het entreekaartje lag op Sportplaza-niveau, voor de niet-leuven-ingewijden, rond de 5 euro. Eerst een tijdje gezocht naar de verborgen ingang, die achter de douches bleek te liggen. In het vooruitzicht van een verfrissend plonske werd ik teruggefloten: er was een medisch bewijs van gezondheid nodig. Waarschijnlijk een kunstgreep om de dokter, die permanent aanwezig is, bezig te houden. Gewapend met het betalingsbewijs, de medische fiat en gedoucht mocht ik eindelijk het water in. Los van alle hygiënische voorzorgsmaatregelen was het na twee meter al prijs: een dobberend stuk plastic. Ik zou kunnen zeggen "typisch Argentijns om er een stort van te maken", maar om eerlijk te zijn lag het aan de constructie van de kom, wegens geen afzuigmonden voorzien op het niveau van de waterspiegel. Er waren wel meer rariteiten. Zo was één kant zo ondiep dat ik de eerste 7 meter mijn kniën schuurde tegen de bodem. (Beatriz zei dat dit zwembad vooral gebruikt wordt door scholen, wat meteen ook verklaarde waarom de temperatuur van het water zo heet was) Voor de eerste keer sinds mijn bestaan kwam ik stomend uit het water. Een positief punt om mee af te sluiten: ik had een baan voor mezelf. Na mijn zwemke ben ik iets gaan drinken met Dominique in de buurt.
Gisteren ben ik langs Sr. Roccatagliata gepasseerd, nationale hoofdman van de spoorweginfrastructuur. Ik wil mij namelijk thesisgewijs focussen op een overslagstation voor cargotreinen. Het stadsbestuur aast op de terreinen om nieuwe woningen en parken te bouwen, wat een ideaal vertrekpunt is om een ontwerp te maken. Roccatagliata zag het natuurlijk iets anders: alle terreinen zijn in concessie gegeven voor de komende dertig jaar, dus er is geen sprake van herbestemming vóór er een alternatieve locatie is gevonden voor de activiteiten. Mijn rooskleurig idee ging dus de mist in, maar tegelijkertijd werd het ook interessanter. Een complexere situatie zorgt immers voor meer aanknopingspunten voor het ontwerp. Conclusie: drie nieuwe contactpersonen te bezoeken en een drukke laatste week voor de boeg.
Als afsluiter van de dag heb ik op het appartement gekookt voor Christian, Wim, Brian en Eugene (Puerto-Ricaanse vriend van Brian). Christian en Wim vertrekken vandaag naar Iguassu en Wim reist daarna door richting Patagonia, dus het was een tijdelijk afscheidsdineeke. Mijn 'lomo de cerdo' (ofte varkenshaasjes) mochten er wezen, al botste de (te) zoete saus met de olijven in de garnituur. Yo soy estudiante.
Daarna nog wat bloemekes gaan buitenzetten in de Glam, samen met Eugene.
Weersupdate: 23,7 graden C, 77% luchtvochtigheid, half bewolkt, wind 13km/u uit het westen, 10km zichtbaarheid.