en het einde van een 'fin de semana longo'

want het was verlof vandaag. (het wordt een saaie toevoeging, weze gewaarschuwd.)
Voor zover ik verstaan heb, was het donderdag een feestdag, die ze recupereerden op maandag. Zondag was het moederkesdag. De plaatselijke traditie vereist dat er dan 'en famille' geluncht wordt. Nu waren Beatriz en ik de hele voormiddag op werfbezoek geweest langs haar lopende en afgelopen projecten en dus hongerig. Gelukkig hebben we nog een afgelegen plekske gevonden waar er nog plaats was en moesten we niet overgaan tot plan B, nl. ne choripan (broodje met gegrild vlees tussen) op de Costanera Norte (dijk langs de Rio de la Plata). Waarmee ik geen afbreuk wil doen aan de schoonheid van den dijk en het uitzicht over het oneindige water (de Rio de la Plata is bij Buenos Aires breder dan het nauw van Calais), maar de semi-autostrade die ernaast ligt is er teveel aan. Vermits Beatriz' zoon pas die namiddag terugkwam van vakantie, heb ik maar adoptiefje gespeeld en vielen we niet uit de toon.
Een andere Argentijnse traditie zijn de empanadas. Ik weet dat ik in herhaling val (zie blog van ergens in september), maar achter mijnen hoek is er GuimpiV, een afhaalding met geweldig lekkere exemplaren. Ze draaien hun hand niet om voor versies met roquefort, spinazie in witte saus, ananas en hesp, ajuin en kaas, basilicum en kaas, tonijn, kip en humeta (soort maïsvulling). Plus natuurlijk de klassieker: carne piccada, niets meer of minder dan gekruid gehakt. Niet mijn favoriet.
Deze morgen ben ik rustig opgestaan en heb ik het typen afgewisseld met zonnen op het terras. Ik ben redelijk aangebrand, zelfs na op gepaste tijden om te draaien. En dit is nog maar lente, de zomer moet ondraaglijk zijn.

Beatriz voor een van haar bouwsels.

Selectie empanadas, goed voor twee dagen eten.

Mijn werkplek op het benedenterras.