en zwaaien met het handje

want het zit erop. Deze laatste bijdrage komt vanop de luchthaven, mijn vlucht vertrekt over anderhalf uur. Gisteren het beste afscheid gehad dat ik kon wensen. We zijn -uiteindelijk met acht- vriendjes en vriendinnetjes gaan eten in de Milion, een geweeeeldig schoon restaurant y bar. Een herenhuis met op de tweede verdieping een kamer waarin wij perfect pasten. Daarna naar La Cigale geweest om de laatste uren van de Buenos Airese nacht weg te drinken.

Nu rest er mij nog enkel een balans op te maken.
Wat ik niet zal missen:
- de uitlaatgassen (lang leve collectivo's)
- het lawaai, dag en nacht (met dank aan de bouwwerf naast de deur)
- de hondenpoep (de meeste eigenaars outsourcen het wandelen aan een professionele hondenuitlater, die met tien honden aan twee polsen geen hand meer vrij heeft om drollen op te ruimen)

Wat ik zal missen:
- 24u op 24 leven in de straten (om 5u snachts een bloempje kopen, het kan)
- vlees, alfajores en dulce de leche (dat laatste is de verrassing van het lijstje)
- de intensiteit van het licht (mooie foto´s nemen is niet moeilijk met de blauwheid van de lucht)

En ik wil nog de groetjes doen aan: Beatriz, Brian, Cecilia, Christian, David, Dominique, Douglas, Edith, Eugene, Flora, John, Jordan, Marcello, Maria, Martin, Noah, Norberto, Rafa, Steffi, Suzanna en aan jullie allemaal, mijn blogvriendjes!

Hasta pronto,
besos,
kwinten

en in extremis gescoord

Vandaag was met voorsprong de dag die het meeste heeft opgeleverd voor mijn thesis, op de kortst mogelijke tijd. Ik ben langs de ONABE (Organismo Nacional del Administración de Bienes) gepasseerd, een bende jonge mensen die alle ontwikkelingsprojecten beheren rond niet meer gebruikte gebouwen van de staat, lees: spoorwegterreinen. Ik ben weeral met mijn gat in de boter gevallen. Naast alle gebruikelijke plannen en teksten over Estacion BsAs, beschik ik nu immers over een 3Dmodel van die site. Wereldgoal op architectuurgebied, want dat bespaart mij een goede drie weken werk! Die mensen waren extreem vriendelijk: we hebben samen een sandwich geluncht en het beste uit de muziekscene van beide continenten uitgewisseld. Bij de eerste noten van 'Lola's theme' van Shapeshifters was er al ene serieus aan het shaken tussen de bureaus. Zelfs de secretaresse van Laura (= big friendly chief) kwam zich informeren over de Killers en Peter, Björn and John. De volgende keer dat ik in Argentinië ben, gaan we met iedereen samen feesten.
Gisteren ben ik gaan eten met Stephania en Martin, die vrienden van Douglas, in dezelfde parilla als een maand geleden, de 'Las Cholas'. Weer heerlijke beuling en kalfszwezeriken naar binnen gewerkt. Het is plezant ook te weten wat ik moet vermijden: de chinchulinas (darmen met vulling), alsof het nooit anders geweest is. Leuken avond met een vervolg: donderdagavond gaat Martin bij hun thuis voor mij koken.
En voor de rest word ik al emotioneel als ik aan zaterdag denk. Dus ik denk er niet aan.

ONABE-project voor de site. Ik kan beter;-)

en het einde van een 'fin de semana longo'

want het was verlof vandaag. (het wordt een saaie toevoeging, weze gewaarschuwd.)
Voor zover ik verstaan heb, was het donderdag een feestdag, die ze recupereerden op maandag. Zondag was het moederkesdag. De plaatselijke traditie vereist dat er dan 'en famille' geluncht wordt. Nu waren Beatriz en ik de hele voormiddag op werfbezoek geweest langs haar lopende en afgelopen projecten en dus hongerig. Gelukkig hebben we nog een afgelegen plekske gevonden waar er nog plaats was en moesten we niet overgaan tot plan B, nl. ne choripan (broodje met gegrild vlees tussen) op de Costanera Norte (dijk langs de Rio de la Plata). Waarmee ik geen afbreuk wil doen aan de schoonheid van den dijk en het uitzicht over het oneindige water (de Rio de la Plata is bij Buenos Aires breder dan het nauw van Calais), maar de semi-autostrade die ernaast ligt is er teveel aan. Vermits Beatriz' zoon pas die namiddag terugkwam van vakantie, heb ik maar adoptiefje gespeeld en vielen we niet uit de toon.
Een andere Argentijnse traditie zijn de empanadas. Ik weet dat ik in herhaling val (zie blog van ergens in september), maar achter mijnen hoek is er GuimpiV, een afhaalding met geweldig lekkere exemplaren. Ze draaien hun hand niet om voor versies met roquefort, spinazie in witte saus, ananas en hesp, ajuin en kaas, basilicum en kaas, tonijn, kip en humeta (soort maïsvulling). Plus natuurlijk de klassieker: carne piccada, niets meer of minder dan gekruid gehakt. Niet mijn favoriet.
Deze morgen ben ik rustig opgestaan en heb ik het typen afgewisseld met zonnen op het terras. Ik ben redelijk aangebrand, zelfs na op gepaste tijden om te draaien. En dit is nog maar lente, de zomer moet ondraaglijk zijn.

Beatriz voor een van haar bouwsels.

Selectie empanadas, goed voor twee dagen eten.

Mijn werkplek op het benedenterras.

en het golfen

Omdat ik mijn golfgerief bijheb... kan ik gaan golfen! Voor de tweede keer een bezoekje gebracht aan de golfe municipal. Deze keer was mijn gezelschap, Matthias en Sebastián, iets beter te been. Twee dertigers die relatief gezien beter en slechter speelden. Ideaal dus. De natuur was ook van de partij. Zo zijn de fairways heel populair bij een bepaald soort vogel (kluutachtig) om hun eieren uit te broeden. Dikke pech als den bal in de buurt van hun nest tot stilstand komt, want dan gaan de lieflijke diertjes in attack-mode. In de eerste fase beginnen ze te gillen en opgepept rond te stappen. Wanneer ge het waagt nog dichterbij te komen, beleeft ge de scenes uit Hitchcock's 'The Birds' in het echt, compleet met kamikaze duikvluchten. Gelukkig is er keuze uit 14 verschillende afweermiddelen, van sand tot houten 3. Tegen een ander natuurlijk fenomeen is minder te doen. Ik ben namelijk uitgebreid gezogen door muggen, maar wie bruine benen wil, moet lijden, zeker?
Vrijdag is uitgaansdag. We zijn naar den Azuchar geweest. We hadden niet veel keuze, vermits Eugene weigert op internationale dansmuziek te bewegen. Het moest, en werd, een salsa-'boliche'. Mij hoor je niet klagen: de afwisseling deed deugd en het is eens iets anders koppelsgewijs te dansen. Vooral omdat salsa uitnodigt om belachelijke movekes te doen:-) Puur toevallig had de Amerikaanse drievuldigheid (zijnde John, Noah en Jordan) dezelfde plek uitgekozen om weg te gaan, dus het was een plezant weerzien. Na een afsluitend ontbijt bij het krieken van de dag begon het te drashen, dus ik was doorweekt en blij dat ik in mijn bed kon.
Nu juist een perfecte lazy Saturday afternoon achter de rug, namelijk een koffieclatsch met Beatriz en Suzanne, inclusief een 'stol'-variëteit en thee. Ik ben een uurtje geleden afgehaakt, vermits mijn spaanskennis nog niet toelaat mee te scrabblen en mijn zusje telefonisch online op mij wacht.
Hasta luego!

Cityscape achter hole 15.

Sebastián en acción y Matthias

Hippodrome de Palermo, klaar voor de start.

Brian, Eugene en mezelf.

Cecilia en Dominique.

en het zwemmen

Omdat ik mijn zwembroek bijheb, ben ik verplicht te gaan zwemmen. Openbare piscinas bestaan niet, dus ik ben langsgegaan bij de 'clube de amigos' (te vergelijken met de Clube Atlético de SP). De prijs van het entreekaartje lag op Sportplaza-niveau, voor de niet-leuven-ingewijden, rond de 5 euro. Eerst een tijdje gezocht naar de verborgen ingang, die achter de douches bleek te liggen. In het vooruitzicht van een verfrissend plonske werd ik teruggefloten: er was een medisch bewijs van gezondheid nodig. Waarschijnlijk een kunstgreep om de dokter, die permanent aanwezig is, bezig te houden. Gewapend met het betalingsbewijs, de medische fiat en gedoucht mocht ik eindelijk het water in. Los van alle hygiënische voorzorgsmaatregelen was het na twee meter al prijs: een dobberend stuk plastic. Ik zou kunnen zeggen "typisch Argentijns om er een stort van te maken", maar om eerlijk te zijn lag het aan de constructie van de kom, wegens geen afzuigmonden voorzien op het niveau van de waterspiegel. Er waren wel meer rariteiten. Zo was één kant zo ondiep dat ik de eerste 7 meter mijn kniën schuurde tegen de bodem. (Beatriz zei dat dit zwembad vooral gebruikt wordt door scholen, wat meteen ook verklaarde waarom de temperatuur van het water zo heet was) Voor de eerste keer sinds mijn bestaan kwam ik stomend uit het water. Een positief punt om mee af te sluiten: ik had een baan voor mezelf. Na mijn zwemke ben ik iets gaan drinken met Dominique in de buurt.
Gisteren ben ik langs Sr. Roccatagliata gepasseerd, nationale hoofdman van de spoorweginfrastructuur. Ik wil mij namelijk thesisgewijs focussen op een overslagstation voor cargotreinen. Het stadsbestuur aast op de terreinen om nieuwe woningen en parken te bouwen, wat een ideaal vertrekpunt is om een ontwerp te maken. Roccatagliata zag het natuurlijk iets anders: alle terreinen zijn in concessie gegeven voor de komende dertig jaar, dus er is geen sprake van herbestemming vóór er een alternatieve locatie is gevonden voor de activiteiten. Mijn rooskleurig idee ging dus de mist in, maar tegelijkertijd werd het ook interessanter. Een complexere situatie zorgt immers voor meer aanknopingspunten voor het ontwerp. Conclusie: drie nieuwe contactpersonen te bezoeken en een drukke laatste week voor de boeg.
Als afsluiter van de dag heb ik op het appartement gekookt voor Christian, Wim, Brian en Eugene (Puerto-Ricaanse vriend van Brian). Christian en Wim vertrekken vandaag naar Iguassu en Wim reist daarna door richting Patagonia, dus het was een tijdelijk afscheidsdineeke. Mijn 'lomo de cerdo' (ofte varkenshaasjes) mochten er wezen, al botste de (te) zoete saus met de olijven in de garnituur. Yo soy estudiante.
Daarna nog wat bloemekes gaan buitenzetten in de Glam, samen met Eugene.
Weersupdate: 23,7 graden C, 77% luchtvochtigheid, half bewolkt, wind 13km/u uit het westen, 10km zichtbaarheid.

en op avontuur

Ik heb een uit de hand gelopen collectivo-avontuurtje achter de rug. Onder het motto: "Neem eens iets anders dan de 152" ben ik twee uur onderweg geweest, ongeveer vier keer meer dan nodig. Ik was dan ook vol zelfvertrouwen opgestapt in de verkeerde richting.
Daarom ben ik vandaag op de mountainbike van Beatriz gesprongen, uiteraard nadat ik het zadel 20 cm had opgetakeld, en naar het centrum gefietst. Ik weet weer dat ik leef.
Voor de verandering werd er betoogd op Av. de Mayo, een geliefde plek wegens zijnde de grote as die vanuit het Casa Rosada (regeringsHQ) vertrekt. Zo geliefd, dat de ambtenaren van cultuur vijf dagen op zeven langs hun achteringang binnenmoeten, vermits de hoofdingang uit schrik gesloten blijft. Protesteren is een nationale hobby, te begrijpen als je naar de staat van de politiek kijkt. Argentijnse democratie lijkt soms eerder op een gecamoefleerde one-manshow genaamd Kirchnerisme. De anti-protesttactiek van de politie heet 'containment': gewoon schouder aan schouder een lijntje vormen rond de massa. Als één lijntje niet genoeg is, komt er een tweede lijn bij, de federale politie. Die zijn iets bedreigender, ingepakt in zwarte combatsuits en met helm, schild en traangas in aanslag. Het leven gaat gewoon door...

Wim, Christian en Eugene tijdens Casa Foa, een ten onrechte gehypete designbeurs.

en het Oktoberfest

Het heeft een tijdje geduurd, maar dat heeft alles te maken met het 'Oktoberfest', het Argentijnse kleine broertje van de Duitse versie. Donderdagavond hebben Brian, Noah, Jordan, John (Estadosunidenses) en ik de microbus genomen. De overgrote meerderheid van het langeafstandstransport gaat per slaapbus: een coche cama is de first class onder de bussen, met volledig platgaande zetels, wij reisden business, ofte semi-cama, wat ook redelijk comfortabel was. Mocht ook wel voor een tocht van twaalf uur. Onze eindbestemming, Villa General Belgrano, lag een paar honderd kilometers het binnenland in, bij Cordoba. Het is een enclave van uitgeweken Duitsers (don't mention the war), toeval of niet, in een heuvelachtige streek, inclusief kabbelend beekje door het centrum. Bij 'centrum' moet je denken aan een verzameling would-be chalets rond een monumentale Beierse bibliotheek met klokketoren, waaruit elk uur johan en heidi komen piepen onder begeleiding van authentiek koebelgeluid. De beschreven setting is de normale toestand, want twee weken per jaar schakelen ze een versnelling hoger en is het dus Oktoberfest. Een combinatie van giga-bierdegustatie, begeleid door volksdansen uit heel de wereld en natuurlijk de originele 'Biermusikanten'. Over het bier niets dan goed: kleinschalige kwaliteit en veel keuze: pils, bock, rioja, miel, negro,... Ik ga niet uitweiden over de muziek: het Oktoberfest-hymne is niets minder dan 'Anton aus Tirol' (die bejaarde winterhit). Zegt genoeg. Het eten was natuurlijk aangepast, in de vorm van Zauerkraut mit Frankfurter wurst. We sliepen in een 'cabana' een beetje buiten het centrum, uitgerust met zwembadje en BBQ. Het eerste heb alleen ik gebruikt, het tweede is rond deze tijd van het jaar veel populairder. Een 'asado' (of trage bbq) is een Argentijns instituut. Uit de overvloed aan verschillende vleessoorten een aantal kilo selecteren en dat gedurende een namiddagmarathon verorberen met wat vrienden. Ik heb de familie-eer verdedigd op bakgebied en iedereen was meer dan content, dus missie geslaagd. Met de pingpong ging de familie-eer de mist in: Jordan was gewoon beter. Moet te wijten zijn aan een gebrek aan training tijdens het afgelopen zomerseizoen.

John, Noah en Brian op weg naar de cabana

De tweede van rechts is miss-oktoberfest, helemaal links staat de mascotte van de feesten: een dame in zwart/gele cape met een gigantische pretzel voor haar boezem gebonden en met ne literpot vast.

Industriële hoeveelheden saus, wachtende op de massa.

Gratis bier, iemand?

en een paar wist-je-datjes

bijvoorbeeld als het regent, alle porteros (=bewakers/portier van een appartementsgebouw) met nen aftrekker de stoep voor hun gebouw schoonvegen?
alle rolluiken hier toe zijn om de ramen te beschermen tegen hagelbollen en wind, fenomenen die niet gekomen zijn?

dat op een collectivo zitten met aangedampte ruiten het onmogelijk maakt te weten wanneer je op de stopknop moet duwen?

we op argentijns werfbezoek zijn geweest en een heel groots industrieel complex hebben zien gerenoveerd worden (of toch een paar minuten van het proces)?
dat ik afscheid heb moeten nemen van Douglas en Flora, dus dat mijn werk erop vooruit zal gaan?

dat ik vanavond lekkere ossobuco heb gegeten?

dat ik morgenavond vertrek naar de oktoberfesten en wegblijf tot zondag?
dat ik binnen iets meer dan twee weken al terug in België op de grond sta?
en dat ik BsAs dan ga missen...
duus ik geniet er nog effe van.

en de voetbal mocht er wezen

Ik vrees dat ik gisteren de beste match van mijn leven heb gezien. Boca Jrs. speelden tegen Velez Sarsfield in 'La Bombonera', het beruchte stadium van Boca. Iets minder dan 60000 mensen, overwegend uitgedorst in azul (blauw) en amarillo (geel). De enkele Velez-supporters zaten boven ons hoofd, hun enige bijdrage was het naar beneden keilen van half afgekloven waterijsjes. In de eerste helft ging Boca den boot in, twee goals tegen. De sfeer was dan ook navenant. Nadat er ene van Boca van het veld was gestuurd kregen de supporters en spelers er weer zin in, en toen daarna ook iemand van Velez naar de kleedkamer mocht, was de omkeer compleet. (de uitgewezen speler van Velez werd onder zware politiebescherming van het veld gehaald) Alle Bocanese strijdliederen werden verdubbeld ingezet en het duurde niet lang of de eerste tegentreffer vloog in het net. Direct daarna was het 2-2 en kon den oorlog beginnen. Vettige tackles, elleboogstoten, de Velez-keeper die (terecht?) wild wordt omdat hij bekogeld wordt met fantaflessen en andere -wel en niet wegsmeltende- projectielen. Zo zijn ijsklompjes populair: keeper klaagt bij referee, spel wordt stilgelegd, iedereen op zoek naar de oorzaak maar natuurlijk niets te zien, scheidsrechter en keeper in de clinch. Uiteindelijk is Boca 3-2 gewonnen met 10 spelers tegen 9.
Wie mij beter kent, weet dat ik zaterdag toch ben weggeweest:-), nl. in een Philippe Starck-decor gaan eten met Douglas, Flora, Taisa en ne japanees. Alles wit, geschoten eenhoornhoofden aan de muren en geweldig eten. Gisteren een afhaalpizza laten komen en gesocialised met Beatriz en een vriendin, die een scrabble'tje deden. Daarna weggeweest naar de Palacio Alsina, een megaclub in het midden van het centrum. Ondertussen zelfs wat gewerkt:

onze liefde voor het onderwerp

Faena bistro, met Taisa, Douglas, Flora, ik en de japanner

Doug en mezelfin la Bombonera

fotoshoot op dak van Christian